Eğer okumadıysanız Kıl Dönmesi Ameliyatında Yaşadıklarım ve Sonrası – Bölüm 1‘i mutlaka okuyun.
Sırtüstü şekilde kısa bir süre bekledikten sonra “Şimdi hiçbir yere tutunma. Biz seni döndüreceğiz.” dediler. Bu esnada ufak bir aksilik oldu ve elime takılı olan serum çıktı. Benimle ilgilenen bayan, serumu elime geri taktı.
Yavaş yavaş ameliyat vakti yaklaşırken bende herhangi bir heyecan yoktu. Sadece neler olacağını düşünüyordum. Yatağın yanında, üzerine ellerimi koyabileceğim, hareket edebilen bir şey vardı. Üzerine ellerimi koymamı söylediler ve üzerinden bağladılar. O an aklıma nedense gelen şey; “Bir şey olsa kaçmama imkan yok.” oldu. O noktadan sonra geri dönüşü yoktu.
Vurulan iğnenin etkisiyle bacaklarım sanki buzun içindeymiş gibiydi. Bir yandan da ön taraftan soğuk hava geliyordu. Tam olarak göremedim ama sanırım bu soğuk havanın nedeni klima olabilir. Aklımdaki “Acaba şimdi ne olacak?” sorusu yerini, vücudumda hissettiğim soğuk havaya bırakmıştı. Size şunu çok net söyleyebilirim. Hayatımda hiç bu kadar üşümemiştim. O kadar üşüdüm ki dişlerim birbirine vuruyordu ve çok titriyordum.
Bu arada ameliyat sırasında arkada olan biteni görmemi engellemek için perde gibi bir şey kondu. Benimle ilgilenen bayan, “Çok titriyorsun.” dedi. Ben de üşüdüğümü ve çok soğuk olduğunu söyledim. Kendisi omzumun üzerine bir şeyler örttü. Ona rağmen bir süre titremem devam etti. Bu sırada vücudumu rahat bıraktığımda titrememin azaldığını fark ettim. Titrediğimi aklıma getirmemeye çalıştım. Daha sonra titremem azalınca rahatladım.
Ameliyat başlamadan önce bana “Sana dokunacaklarını hissedeceksin ama acı hissetmeyeceksin.” denilmişti. Bu laftan sonra açıkçası nasıl bir duygu olacağını merak ediyordum. Bir süre sonra “Ameliyat ne zaman başlayacak?” diye sordum. Bayan, “Başladı bile.” dedi. O anda “Dokunduklarını hissedeceksin.” dedikleri şeyin nasıl olduğunu anladım. Hissettiğim şey doktorların elleri değildi. Şöyle düşünün. Yatakta yüzüstü yatıyorsunuz ve o sırada çok hafif bir deprem olduğunu ve sallandığınızı düşünün. Ameliyat boyunca hissettiğim tek şey buydu. Titreşimli bir yatakta yüzüstü uzanıyorsunuz.
Ameliyat öncesinde, çıkartılacak olan parçanın resmini çekmek istediğimi belirtmiştim. Ameliyatımı yapan doktorum “Tamam.” demişti. Ameliyatın ortalarında doktor çıkardığı parçayı bana gösterdi. Çıkartılan parçanın uzunluğu işaret parmağı kadar, genişliği de yan yana iki baş parmağı kadardı. Bu tarz şeyleri gördüğünde iğrenen kişilerden değilim. Parçanın alt kısmı (büyük kısmı) kıpkırmızı et parçası. Kurban eti gibi görünüyordu. Üst kısmı kaygan bir şey vardı. Civaya benziyordu. “Burası baş kısmı.” falan dedi.
Sonra ameliyata devam etti. Bir süre sonra makas sesleri veya ona benzer bir ses duymaya başladım. Sanırım o esnada dikiş atıyorlardı. Arada sırada da sırtıma bir şey koyuyorlardı herhalde. Zaten o sesleri duymaya başladıktan sonra ameliyatın sonlarına doğru gelindiğini anladım. Bu esnada sürekli yüzüstü yattığım için göğsüm ağrımaya başlamıştı. Artık bitse iyi olacak diye düşünürken ameliyat bitti. Biraz daha uzun sürse göğsümdeki artı artacaktı.
Ameliyat bitti ve ben ayaklarımı oynatamadığım için beni sedyeye (Bir önceki yazımda bahsettiğim Limuzin bu 😀 ) sırtüstü yatar vaziyette taşıdılar. Serumumla birlikte ameliyat odasının yanındaki ara bölmeye çektiler. Orada beklerken yanımda bir hemşire vardı. Başımı sola çevirince hemşirenin arkasında yatan bir bayanın olduğunu gördüm. Ona “Geçmiş olsun.” dedim ve Limuzin(sedye) ile olan yolculuğumun başlamasını beklemeye başladım.
Yorum Gönder
Yorum Gönder